به گزارش دیدبان اصفهان، محمدعلی بصیری، درباره علل بحران آب در فلات مرکزی ایران، اظهار کرد: بحران آب در فلات مرکزی ایران و به ویژه در زاینده‌رود ریشه و علل بلند مدت و میان‌مدت دارد و حل کردن این بحران کار کردن بر روی این موارد خواهد بود. یکی از علل بحران فعلی آب در فلات مرکزی ایران که البته دنیا هم با آن درگیر است تغییرات اقلیمی است. با نشستی که در گلاسگو بود به خوبی این موضوع اثبات شد که با گرم شدن ۲ درجه‌ای زمین همه حوزه‌ها با بحران بارش و سیل و امثال آن مواجه شده که ایران هم یکی از این حوزه‌ها است و علل بروز این مسئله در تغییرات اقلیمی است که همکاری بین‌المللی می‌طلبد و خواست ایرانیان به تنهایی نیست.

وی افزود: دومین مشکل برون این بحران، رشد جمعیت بعد از انقلاب و مهاجرت جمعیت به حوضه آبریز زاینده‌رود است که به دلیل نبود امکانات مناسب در استان‌های کم برخوردار به این حوضه آبریز مهاجرت کرده‌اند و این حوزه کشش این حجم جمعیت را ندارد. در اوایل انقلاب ۲ تا ۳ میلیون از سرچشمه کوهرنگ تا گاوخونی استفاده می‌کردند، اما اکنون این آمار به ۶ میلیون نفر رسیده، در حالی که بارش در حد خوش‌بینانه آن به حد قبل رسیده است.

این استاد روابط بین الملل دانشگاه اصفهان گفت: سومین عامل در خشکی حوضه آبریز زاینده‌رود تفکر خودکفایی افراطی بوده که امروز مورد نقد بسیاری قرار گرفته است. این تفکر که در حوزه کشاورزی هرچه باید از داخل زمین استخراج کنیم به استقلال و امنیت غذایی کشور را سوق می‌دهیم سبب شد که در حوزه‌های کم‌آبی مانند اصفهان سبب بروز فاجعه شود و از آب و به ویژه آب‌های زیرزمینی استفاده بیش از حد صورت گرفت. این تفکر عمل چهارمی را تشدید کرده و آن حفر چاه‌های عمیق و غیرمجاز در اطراف حوضه زاینده‌رود و جلگه اصفهان شده که امروز به نشست زمین هم منجر شده است و تمدن مرکزی کشور را تهدید می‌کند.

بصیری تصریح کرد: پنجمین عامل بروز بحران آب در فلات مرکزی ایران راه‌حل‌های مقطعی و محلی دولت‌ها بوده است که نگاه کلان و بلندمدت نداشته‌اند. روسای جمهور و دولت هر زمانی عوض می‌شدند برای حل مشکل بحران آب هر منطقه به شکل مقطعی اقدام می‌کردند و نگاه کلان و ملی نداشتند. اگر کلان به این مشکلات نگاه می‌شد امروز بحران آب به این شکل تشدید نمی‌شد.

وی ادامه داد: ششمین عامل آوردن صنایع آب‌بر در حوزه خشک مرکزی ایران است. طبق مطالعاتی که فرانسوی‌ها در سال ۱۳۵۳ انجام داده بودند باید یک‌سوم جمعیت ایران در منطقه پر آب خلیج فارس و دریای عمان مستقر شوند و صنایع آب بر باید در این مناطق ایجاد شود. اما بنابر دلایل مقطعی، احساسی و غیر کارشناسانه این صنایع به مرکز کشور منتقل و در نتیجه جمعیت بیشتری هم به مرکز کشور سرازیر شد که امروز تبدیل به یک بحران شده است. در حالی که اگر این صنایع آب‌بر در جنوب کشور مستقر شده بود هم آب مورد نیاز این صنایع به راحتی تأمین و هم رفاه و آسایش برای مردم این مناطق تأمین می‌شد و فلات مرکزی دچار مشکلات امروز نمی‌شد.

این استاد دانشگاه اصفهان گفت: عامل هفتم، مدیریت سلیقه‌ای و غیرتخصصی در حوزه آب است که در تنش‌ها و دعواهای مدیریت آب انجام می‌شده، اما حکمرانی آب نمی‌شده است و حکمرانی آب یک مسئله کلان کشوری و جامع‌نگری در بحث آب است. مدیریت عمدتاً به چند نهاد و تخصص مربوط است برای مثال مهندسی آب و کشاورزی و نقل و انتقال خطوط آب یا سد و بندسازی در حالی که در حکمرانی آب لایه‌ها و تخصص‌های متعددی مانند تخصص‌های اجتماعی، روانشناسی، فرهنگی، اقتصادی، سیاسی، بازرگانی و صنعتی نقش دارند که در کشور شاهد این نوع حکمرانی در آب نبوده‌ایم.

بصیری به بیان هشتمین عامل پرداخت و ادامه داد: تحریم‌های بلند مدت که از اول انقلاب به کشور تحمیل شده است موجب شد که کشور از انتقال تکنولوژی و اطلاعات «هایتِکنیک» محروم شود و در بلندمدت نتواند در مدیریت بحران آب وارد ایران شود. دولت و دولتمردان هم مشغول مشکلات مقطعی جنگ و فرار از تخریب‌های جنگ بوده‌اند به همین دلیل در ۴۰ سال گذشته نگاه استراتژیک برای افق آینده جمعیت و کاهش آب و مسائل دیگری از این قبیل به درستی پرداخته نشده است.

وی خاطرنشان کرد: نهمین عامل، محدودیت در سرمایه‌گذاری کلان داخلی و خارجی در توسعه زیرساخت‌ها و از جمله استفاده بهینه از آب است.

این استاد علوم سیاسی دانشگاه اصفهان، گفت: رشد جمعیت و عدم ایجاد اشتغال مناسب برای جمعیت فلات مرکزی ایران، دهمین عامل بروز مشکل آب است. وقتی جمعیت رشد پیدا کرد به دلیل سرمایه‌گذاری‌های ناکافی در حوزه‌های صنعت به منابع محدود طبیعی و از جمله آب‌های زیرزمینی و رو زمینی به ویژه در حوزه اصفهان دستبرد برد زده شد. در کل کشور هم تخریب منابع طبیعی در شمال و … ناشی از همین جمعیت رها است و اگر اشتغال مکفی و مناسب در کشور داشتیم کمتر به منابع آب‌های روزمینی و زیرزمینی در فلات مرکزی فشار وارد می‌شد.