سید رضا مرتضوی، استاندار اصفهان از مهر ۱۴۰۰، یکی از چهره‌های نزدیک به جریان اصولگرایان تندرو است که ارتباط نزدیکش با شخصیت‌ها و گروه‌های سیاسی این طیف همواره مورد توجه بوده است. مرتضوی که با حمایت اصولگرایان به این مقام رسید، در دوره‌ای مسئولیت استان اصفهان را بر عهده گرفت که با بحران‌های متعددی، از جمله اعتراضات ۱۴۰۱ و چالش‌های سیاسی و اقتصادی، مواجه بود. بررسی دوران مدیریتی او نشان می‌دهد که گرایش‌های سیاسی و مواضع او، به‌ویژه در مواجهه با اعتراضات و نارضایتی‌های اجتماعی، باعث واکنش‌های جدی و انتقادات گسترده شده است.

دیدبان اصفهان: انتخاب سید رضا مرتضوی به عنوان استاندار اصفهان بیشتر بر اساس حمایت‌های سیاسی و نقش‌آفرینی او در انتخابات ۱۴۰۰ صورت گرفت تا به دلیل توانایی‌ها یا شایستگی‌های مدیریتی. او که به واسطه تلاش‌های انتخاباتی خود و همسویی با جریان‌های اصولگرای تندرو به این سمت رسید، در مدیریت چالش‌های استان، به‌ویژه بحران آب و اعتراضات ۱۴۰۱، عملکرد ضعیفی از خود نشان داد. نبود تجربه کافی در مدیریت کلان و اتکای او به پشتیبانی سیاسی، موجب شد که توانایی‌های اجرایی او زیر سؤال رود و بسیاری از منتقدان معتقدند که تصدی این سمت توسط مرتضوی، بیشتر نتیجه حمایت‌های انتخاباتی بوده تا توانایی‌ها و کارآمدی‌های مدیریتی.

مرتضوی به عنوان یک چهره اصولگرا، همواره مورد حمایت جریان‌های تندرو این طیف بوده و در تصمیم‌گیری‌ها و سیاست‌گذاری‌های خود نیز به این گرایش‌ها وفادار مانده است. انتخاب او به عنوان استاندار اصفهان نشان از تمایل به گسترش نفوذ نیروهای اصولگرا و مقابله با رویکردهای اصلاح‌طلبانه در این استان دارد. حضور شخصیت‌های برجسته اصولگرا و حمایت‌های مستمر آن‌ها از مرتضوی، نشان‌دهنده همسویی او با سیاست‌های دولت وقت و جناح‌های نزدیک به حاکمیت است. این نزدیکی به تندروها، انتقادات زیادی از سوی جریان‌های دیگر سیاسی و حتی برخی از چهره‌های مستقل به همراه داشته، زیرا سیاست‌های او غالباً با سرکوب نظرات مخالف و محدودسازی فضای سیاسی همراه بوده است.

یکی از نقاط عطف دوران استانداری مرتضوی، اعتراضات مردمی سال ۱۴۰۱ بود که در پی نارضایتی از مسائل اجتماعی رخ داد. مرتضوی در اظهاراتی که با واکنش‌هایی روبه‌رو شد، اعتراضات را “تحرکات دشمنان” و “تلاش برای تضعیف نظام” دانست.

یکی از مهم‌ترین چالش‌های استان اصفهان در دوره مدیریت مرتضوی، بحران آب و موضوع زاینده‌رود بود. مرتضوی که در این زمینه نیز مواضعی محافظه‌کارانه اتخاذ کرد، بیشتر به دنبال اجرای سیاست‌های گذشته و حمایت از طرح‌های انتقال آب به مناطق دیگر بود، تا حل بحران محلی و توجه به خواسته‌های کشاورزان و مردم منطقه. عدم توجه به راه‌حل‌های اساسی برای احیای زاینده‌رود و بی‌توجهی به هشدارهای کارشناسان زیست‌محیطی، باعث شد که بحران آب به معضلی بزرگ‌تر در دوران او تبدیل شود.

یکی از محورهای اصلی انتقاد به دوران مدیریتی مرتضوی، چیدمان مدیران و فرمانداران استان بود. بسیاری از افرادی که او به سمت‌های مدیریتی و اجرایی منصوب کرد، از نزدیکان جناح‌های تندرو اصولگرا بودند و این افراد نه تنها از نظر فکری با سیاست‌های دولت و نیازهای مردم استان همخوانی نداشتند، بلکه ناتوانی در مدیریت مسائل کلیدی استان نیز از دیگر مشکلات بود. به ویژه در شهرستان‌های اصفهان، فرماندارانی منصوب شدند که به جای توجه به نیازهای مردم و ایجاد همگرایی، بیشتر به اجرای سیاست‌های امنیتی و سرکوب نظرات مخالف مشغول بودند.