انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۴۰۳ با پیروزی مسعود پزشکیان به پایان رسید؛ پیروزی‌ای که گرچه با هیجان و شور معمول همراه نبود، اما مسیر تازه‌ای را در فضای سیاسی ایران گشود. در پی این پیروزی، جریان‌های سیاسی مختلف در استان‌ها، از جمله اصفهان، به سرعت وارد عرصه شدند تا از فضای سیاسی جدید برای کسب مناصب مهم دولتی و اجرایی استفاده کنند. در این میان، انتخاب استاندار اصفهان به یکی از موضوعات مهم و پرچالش تبدیل شده است که هم اصلاح‌طلبان و هم اصولگرایان به شدت برای تعیین گزینه‌های خود تلاش می‌کنند.

شورای راهبری اصفهان، راهی برای تصاحب مناصب دولتی

در روزهای پس از انتخابات،  نیروهای ستادی در استان اصفهان با سرعت وارد عمل شد. شورای راهبری استان اصفهان، که در حقیقت ادامه‌ای از فعالیت‌های ستاد انتخاباتی پزشکیان به شمار می‌آید، با هدف تأثیرگذاری بر انتصاب مدیران کلیدی، از جمله استانداری، تشکیل شد. این شورا، که با حمایت جمعی از فعالان سیاسی اصلاح‌طلب تشکیل شده بود، مدعی تعیین و معرفی گزینه‌های پیشنهادی خود برای استانداری و سایر مناصب دولتی به دولت مرکزی شد.

شورای راهبری اصفهان در ابتدا با شورای هماهنگی احزاب اصلاح‌طلب اصفهان، که نهاد اصلی هماهنگی میان احزاب اصلاح‌طلب به شمار می‌رفت، دچار چالش‌های داخلی شد. برخی اعضای شورای هماهنگی معتقد بودند که شورای راهبری با ایجاد یک ساختار موازی، به نوعی در تلاش برای دور زدن آن‌ها و به حاشیه راندن نهادهای رسمی‌تر است. با این حال، شورای راهبری به تدریج پذیرفت که بدون همکاری با شورای هماهنگی، جایگاه خود را در عرصه تصمیم‌گیری‌های کلان استان از دست خواهد داد و مجبور به جلب نظر این شورا شد. گرچه در نهایت خروجی تصمیم این شورا نتوانست افکار عمومی و حتی بانیان آن را اقناع کند و نه تنها منجر به وفاق نیروهای ستادی و اصلاح طلب نشد بلکه فضا را برای رایزنی های غیر تشکیلاتی باز گذاشت.

اصولگرایان و تلاش برای نفوذ در دولت پزشکیان!

در سوی دیگر، اصولگرایان اصفهان نیز بیکار ننشستند و سعی کردند از فرصت به‌وجودآمده برای معرفی نیروهای خود به دولت پزشکیان استفاده کنند. اگرچه اصولگرایان در انتخابات ریاست جمهوری حمایت گسترده‌ای از رقیب پزشکیان داشتند، اما پس از پیروزی وی، تصمیم گرفتند با بهره‌گیری از ابزارهای نفوذ خود، به‌ویژه از طریق تریبون‌های مذهبی، نظیر امامان جمعه و هیئات مذهبی، نقش خود را در انتخاب استاندار و سایر مناصب مدیریتی ایفا کنند. اصولگرایان به دلیل برخورداری از شبکه گسترده و منسجم‌تری از نهادهای مذهبی و اجتماعی، قادر به فشار بیشتری بر دولت پزشکیان برای انتخاب نیروهای خود هستند.

اصلاح‌طلبان، اصولگرایان یا میانه روها؟

مسعود پزشکیان و دولت وی اکنون در مقابل یکی از مهم‌ترین چالش‌های سیاسی خود قرار دارند: انتخاب استاندار اصفهان. این انتخاب به دلیل وزن سیاسی بالای استان اصفهان و حساسیت‌های موجود، تأثیر مهمی بر روابط دولت با جریان‌های مختلف خواهد گذاشت. از یک سو، اصلاح‌طلبان محلی که خود را حامیان اصلی پزشکیان در استان می‌دانند، بر این باورند که باید در این تصمیم‌گیری نقشی مؤثر داشته باشند. از سوی دیگر، اصولگرایان نیز بر این نظر هستند که دولت جدید باید از رویکرد وفاق و وحدت ملی که پزشکیان در جریان تبلیغات انتخاباتی خود وعده داده بود، پیروی کند و نیروهای اصولگرا را نیز در منصب‌های اجرایی به کار بگیرد.

چالش اصلی پزشکیان در این است که اگر از خواسته‌های اصلاح‌طلبان چشم‌پوشی کند و در نهایت به بهانه وفاق نیرویی میانه و یا به سبک ادبیات دولت روحانی، اعتدالی را روانه اصفهان کند، با کاهش حمایت این جریان مواجه شود و پایه‌های حمایتی خود در استان را از دست بدهد.

در دولت روحانی، اعتدالگرایی از بسط پروژه ی نرمالیزاسیون به ترویج میان مایگی و وسط خوابی رسید و ملاک برتری افراد و رزومه‌ی قابل پذیرش برای کسب مناصب بی عملی و بی نظری در فراز و فرودهای سیاسی تعبیر شد، در این‌ میان امیدواری اصلاح طلبان این است که وفاق که واژه اى سیاسى است که به منظور یک‌دلى، یک‌جهتى، سازگارى، سازوارى و همراهى کردن به کار مى رود مسیر اعتدال را پیدا نکند و دولت با انتخاب مدیران توانمندِ مصلح به سمت ایجاد وفاق سایر دستگاهها با تصمیمات دولت برود.

رییس جمهور دولت وفاق، مسعود پزشکیان که خود به حق در تمامی فراز و فرودها بر موضع حق ایستاده و از حقوق مردم دفاع کرده، ترکیب کابینه به جهت نیاز به کسب رای اعتماد ترکیبی عمدتا اعتدالی و با تک ستاره های اصلاح طلبی بود ولی منصوبین او در استانها باید نماینده ای تمام عیار از تفکرات دولت مستقر باشند چه از لحاظ سیاسی و چه فرهنگی،اجتماعی.