با پیروزی مسعود پزشکیان و تشکیل شورای راهبری به ریاست جواد ظریف، تجربه تازه‌ای در کشور برای شناسایی و انتخاب گزینه‌های مدیریتی آغاز شد.

این شورا اگرچه چنان که باید و شاید به نتیجه مطلوب و مدنظر دلسوزان نرسید و حتی به قهر و کناره‌گیری ظریف هم انجامید اما حق این است که چندان ناموفق هم نبود و توانست چند تن از گزینه‌های خود را بر صندلی وزارت بنشاند.

این تجربه، دیگرانی را هم به هوس انداخت که پا در همین مسیر بگذارند تا بلکه از این نمد برای خود کلاهی بدوزند.

یکی از این افراد عباس رضایی رئیس ستاد پزشکیان در استان اصفهان بود.

او که ریاستش بر ستاد پزشکیان با اما و اگر فروان همراه بود و ناخرسندی بسیاری از فعالان و جوانان اصلاح‌طلب را سبب شده بود و در نهایت هم مدیریت چندان موفقی بر ستاد نداشت و نتوانسته بود در استان اصفهان نتایج مطلوبی به دست آورد، اسب خود را زین کرد تا برای بار دوم بر کرسی استانداری اصفهان جلوس کند.

در اولین قدم، آش درهم‌جوشی تدارک دید و هواداران قدیم جدید خود را که سودای اخذ مناصب از استاندار آینده را در ذهن خود می گذرانند را به همراه تعدای دستچین شده از فعالان و غیرفعالان ستادی و سیاسی را به جلسه‌ای در  سیتی‌سنتر اصفهان دعوت كرد و از ضرورت تشکیل یک شورای راهبری دموکراتیک برای تعیین پستهای مدیریتی استان سخن گفت و قسم جلاله یاد کرد که خودش به هیچ عنوان در سودای هیچ پست و مقامی نیست و صرفا از سر فداکاری و ایثارگری برای تشکیل این شورا پیشقدم شده است و اگر نبود این روحیه فداکاری و ازخود گذشتگی! ترجیح می‌داد در گوشه عزلت بنشیند و زحمت اين مسئوليت را نپذیرد!

این پیشنهاد اگرچه با مخالفت برخی افراد آن جلسه مواجه شد، اما عباس رضایی با دستیاری حیدرعلی عابدی قول داد جزئیات طرح را اصلاح کند و در تشکیل شورا، از نظر جبهه اصلاحات و احزاب استفاده کند و اینگونه توانست رای آن جمع را برای کلیات تشکیل شورای راهبری بگیرد.

چند روز بعد فعالان سیاسی اصفهان، با خبری شوک‌آور مواجه، و متوجه شدند که رودست خورده‌اند و کلاه گشادی سرشان رفته است: عباس رضایی بدون هیچ‌گونه مشورتی با جبهه اصلاحات و در یک روند کاملا دموکراتیک!! چنان‌که قول داده و قسم جلاله خورده بود!! ۹ نفر از هواداران و مریدان خود را به عنوان اعضای شورای راهبری منصوب کرد و خود نیز با کمال تواضع و از خودگذشتگی! ریاست این شورا را برعهده گرفت و در مجموع ۱۰ نفر بر سر میز این شورا نشستند. رضایی در گام بعدی محکم‌کاری کرد و به سرعت روسای کمیته‌ها را هم از میان همین هواداران قدیم و جدید خود منصوب کرد و آنان را موظف کرد تا به معرفی گزینه‌های مدیریتی استان و در راس آن استاندار اقدام کنند.

این رخداد که نمونه‌ای کاملا بدیع از دموکراسی، همه سیاستمداران دنیا را به شگفتی وادارد، انتقاد و اعتراض بسیاری و ازجمله جبهه اصلاحات را در پی آورد و به رضایی به خاطر عهدشکنی و حذف آنان از این روند خرده گرفتند، نهایتا نیز پس از کش‌مکش فراوان  منت بر سر اصلاح‌طلبان گذاشتند و البته با اکراه پذیرفتند که هیات رئیسه جبهه اصلاحات که ۹ نفر هستند به این شورا بپیوندند.

تا اینجای کار فردی که خود را نزدیکترین فرد به پزشکیان می‌دانست، توانسته بود پایبندی و اعتقاد کامل خود را به چهار شعار اصلی رئیس‌جمهور یعنی صداقت و عدالت و انصاف و وفاق به منصه ظهور برساند و از این آزمون نمره قبولی! بگیرد؛

در روندی صادقانه و فوق دموکراتیک! شورایی تشکیل شده بود که کاملا عادلانه، منصفانه و وفاق‌ساز! بود: ۱۰ به نفع رضایی و ۹ به نفع جبهه اصلاحات!

خلاصه آقایان چند جلسه نشستند و گفتند و برخاستند و نهایتا اسم حاج عباس رضایی را بر صدر گزینه‌های استانداری نشاندند. البته می‌خواستند او را به عنوان تنها گزینه مورد وفاق! استانداری اصفهان به تهران معرفی کنند اما وقتی با شدت مخالفت‌ها مواجه شدند، پذیرفتند که نام چهار نفر دیگر هم در کنار او بگذارند تا آبروداری کرده باشند. و البته برای اینکه کار از محکم‌کاری عیب نمی‌کند، این لیست را داداند به خود حاج عباس تا به دست تهران‌نشینان برساند و خود شما می‌توانید بقیه داستان را حدس بزنید.

پ.ن: ناگفته نماند که این نقد اساسی به جبهه اصلاحات هم وارد است که چرا حاضر شد چنین روند انتصابی، انحصار طلبانه، غیر دموکراتیک و فردمحوری را بپذیرد و و بر روندی صحه گذارد که نتیجه آن پیشاپیش مشخص بود. شورایی که اساسا تشکیل شده بود تا با بازی‌گردانی افرادی مانند حیدرعلی عابدی و باقر توکلی و مرتضی کیهان‌پور و علی اعتصام‌پور و علی یارمحمدیان و نصیر ملت و کورش محمدی و دیگر شرکاء، مسیر حاج عباس را به سوی کرسی استانداری هموار سازد!