آیا زاویه نقد ما منطبق با گفتمان جریان اصلاحات است!؟

اگر بتوان به صورت مجمل گفتمان حدود سه دهه اصلاح طلبی را در چندین کلید واژه مختصر نمود قطعا عباراتی نظیر آزادی خواهی، شایسته‌سالاری، تنش‌زدایی، مدارا، مردم‌سالاری، حاکمیت قانون و تخصص‌گرایی از پر رنگ ترین مفاهیمی است که میتوان به عنوان شالکه اصلی این جریان شناسایی کرد. گرچه در میان متفکران این جریان تقدم و تاخر اولویت مفاهیم و یا وجود شعارهای دیگر نیز مورد توجه بوده منتها مفاهیم ذکر شده فصل مشترک اکثر آنان بوده است.

با انتخاب مجدد کاندیدای منتسب به این جریان در انتخابات ۱۵ تیرماه ۱۴۰۳ و با شعار “دولت وفاق” بسیاری از ناظران و فعالان سیاسی همچنان در خصوص مفهوم “وفاق” مورد نظر رییس دولت مستقر ابهامات زیادی دارند، منتها نوع نقد و زاویه نقادی فعالان منتسب به جریان اصلاح طلبی به شکلی است که مخاطب سهم خواهی فردی یا جریانی را بیش از مطالبه گری سیاسی، احساس میکند.

اینکه تعداد افراد شایسته و متخصصی که تمایل به فعالیت حزبی و تشکیلاتی درون جریان اصلاحات دارند اندک است را میتوان به عنوان آسیب بزرگ نظام سیاسی ایران دانست که نه تنها نتوانسته ابزارهای لازم جهت ترغیب افراد به فعالیت حزبی را فراهم کند بلکه با ایجاد فضای امنیتی و از طریق هسته های گزینش و نهادهای نظارتی این پیام را به جامعه مخابره کرده که فعالیت سیاسی حزبی منجر به محدودیت های شغلی و بعضا تحصیلی می گردد؛ منتها وجود این عارضه بزرگ در نظام سیاسی نباید ما را به سمتی ببرد که از اصول و گفتمان اصلی جریان اصلاح طلبی دور شویم و خود به نقض گفتمان خود تبدیل شویم، توضیح آنکه با وجود بسیاری از نیروهای خوش فکر و متخصص در بدنه دولت که معتقد به تفکرات جریان اصلاحات هستند و بنا به دلایل ذکر شده فعالیت سیاسی تشکیلاتی یا ستادی نداشته اند را کلا منکر شویم و ملاک ما برای ارزیابی عملکرد دولت و یا استانداران و حتی مدیران کلان و خرده مسئولیت ها تنها میزان انتصاب فعالین حزبی و یا ستادی باشد.

در شرایط برابر و حتی با در نظر گرفتن ضرایب بالا برای فعالان ستادی و حزبی (که خود این در نظر گرفتن امتیاز و ضریب می تواند به ترغیب افراد برای فعالیت سیاسی تشکیلاتی منجر شود) ترجیح نیروی تشکیلاتی با هدف کادرسازی در سیستم مدیریتی کشور قابل پذیرش است، منتها ترجیح کامل فعال سیاسی با سابقه تخصصی اندک بر شایستگان متخصص ظلمی است که نه تنها با شعارهای اصلاح طلبانه ضدیت دارد بلکه منجر به ریزش پایگاه اجتماعی جریان اصلاحات هم در بدنه دولتی و هم در بین اجتماعی می‌گردد.

فراموش نکنیم عملکرد مطلوب و تخصص گرایانه دولت اصلاحات منجر به جذب وزیری متخصص و دانا به جریان اصلاحات در دولت خاتمی گردید که امروز در قامت رییس جمهور ایران شناخته می شود و اگر در آن مقطع نیز نگاه سیاسی بر تخصص گرایی اولویت پیدا کرده بود امروز این جریان سرمایه ای به نام مسعود پزشکیان را نداشت!

پ.ن دیدبان اصفهان؛ ایضاً با فراموش کردن ویژگی ای مانند شایسته سالاری و تکیه صرف به رزومه ی ستادی (بدون در نظر گرفتن پیشینه سیاسی افراد) برای تصدی مناسب و پست های هرچند خُرد، ضریب خطای ورود افراد پروژه محوری که در سایه ی شتابزدگی ایام انتخابات، احکامی را برای خود دست و پا کرده اند و با حمله به اصلاح طلبان اصیل، سعی در جانمایی در کمیته ها و مناصب دارند را بیشتر میکند.