اصفهان، این نگین فیروزه‌ای تمدن ایران، امروز در محاق بی‌برنامگی و سردرگمی مدیریتی گرفتار آمده است. شهری که روزگاری الگوی حکمرانی شایسته و آبادانی بود، اکنون در هیاهوی سیاست‌زدگی و کارهای نمایشی مدیران ارشد جدید، نفس‌هایش به شماره افتاده است. استاندار اصفهان، مردی که حدود شش ماه پیش با وعده‌های پرطمطراق و البته کیش شخصیت به اصفهان آمد، امروز نه تنها توانایی حل معضلات و مطالبات مردم را نداشته، که خود به بخشی از مسئله تبدیل شده است.

دیدبان اصفهان: اولین پرسش جدی به شیوه مدیریتی دکتر جمالی نژاد، گزینش معاونان و همکارانی است که گویی از سیاره‌های مختلف به استانداری اصفهان آمده‌اند! ترکیبی از چهره‌هایی متعارض که نه فهم مشترکی از مسائل استان و نه افق مشترکی برای پیشبرد اهداف استان دارند. این ناهماهنگی تا آنجاست که گاه به نظر می‌رسد استانداری اصفهان نه یک نهاد حاکمیتی، که صحنه نمایشی از واگرایی‌های جناحی است. جالب آنکه اکثر این مدیران، نه تنها همسو با گفتمان میانه‌روانه دولت دکتر پزشکیان نیستند، که آشکارا در تقابل با آن نیز ایستاده‌اند. آیا این انتخاب‌ها تصادفی است؟ یا نقشه‌ای حساب شده برای ایجاد شکاف بین بدنه دولت و بدنه اجرایی استان در جریان است؟

در شش ماه گذشته، جمالی نژاد به جای بهره‌گیری از نیروهای متخصص و وفادار به خط مشی دولت پزشکیان، چهره‌هایی نزدیک به جناح مخالف دولت و جبهه پایداری را در پست‌های کلیدی نشانده است. افرادی که برخی حتی سابقه مدیریتی موثری ندارند، اما به صرف وابستگی جناحی، بر صندلی‌های مدیریتی تکیه زده‌اند. در مقابل، شایستگان غیر جناحی و حتی فعالان ستادی دکتر پزشکیان در اصفهان، با وجود صلاحیت‌های اثبات شده، به بهانه‌های واهی از گردونه دستیابی به مدیریت‌ها خارج شده‌اند. این رویکرد، نه تنها عدالت را نقض می‌کند، که پیام روشنی به بدنه کارشناسی استان می‌فرستد: «وفاداری به جناح ما بر شایستگی مقدم است!»

جمالی نژاد در این مدت، بیشتر از آنکه در دفترش به دنبال حل معضلاتی چون خشکسالی، بیکاری، یا مهاجرت نخبگان باشد، در مقابل دوربین‌ها حاضر شده است و در خبرنامه‌ها و بولتن‌ها حضور داشته است. از افتتاح پروژه‌های نیمه‌تمام با روبان‌های قرمز گرفته تا سخنرانی‌های پرطمطراق اما کم‌ بازده برای مردم، این نمایش‌های رسانه‌ای، اما، پرسش بزرگتری را برمی‌انگیزد: چرا استاندار اصفهان به جای حل مشکلات مردم استان اصفهان، ترجیح می‌دهد در قاب دوربین‌ها جاودانه شود؟

اوج تقابل جمالی نژاد با دولت را می‌توان در نامه تند او به دکتر عارف، معاون اول دولت دید. نامه‌ای که به بیانیه‌ای سیاسی شبیه بود تا مکاتبه‌ای اداری. این اقدام نه تنها خلاف اخلاق حکمرانی است، که نشان می‌دهد استاندار اصفهان حتی تحمل نظرات هم‌کارانش در دولت وفاق را هم ندارد. آیا چنین فردی می‌تواند نماد وحدت و پیشرفت در استانی باشد که همواره الگوی همزیستی مسالمت‌آمیز بوده است؟

اصفهان امروز نیازمند مدیرانی است که با عبور از جنجال‌های سیاسی، باورمند به شعارهای دولت، درد مردم را بفهمند و برای معضلاتی چون خشکسالی، فرونشست زمین، مشکلات محیط زیست و رکود اقتصادی چاره‌اندیشی کنند. اما عملکرد استاندار محترم نشان می‌دهد که اولویت‌اش نه حل مشکلات، که بازی کردن در زمین سیاست‌های جناح مقابل دولت است. چه آنکه ایشان چندی پیش در نطقی که در مقابل دوربین‌ها انجام شد، اظهار امیدواری کرد، ترکیب شورای شهر اصفهان که همگان نیک می‌دانند در تقابل با تفکر دولت است حفظ شود و این گفته چیزی جز به زبان آوردن مکنونات قلبی ایشان نبود که قطعا هیچ همراهی با سیاست‌های دولت ندارد، اما ناخواسته در جلسه‌ای رسمی ادا گردید، که اگر این  روند ادامه یابد، باید شاهد افول بیشتر مرکزیت فرهنگی و اقتصادی اصفهان در کشور باشیم.

سخن آخر آنکه استاندار اصفهان فراموش کرده که تاریخ این شهر، مدیران نمایشی را در حافظه خود ثبت نمی‌کند. قضاوت نهایی را مردم اصفهان انجام خواهند داد؛ مردمی که به خوبی می‌دانند تفاوت بین «عملکرد واقعی»، «شعبده‌بازی رسانه‌ای» و «ژست‌های دوربینی» چیست.